Voorbeeld

Grijpskerk MO11 – SJO STEO MO11 uitslag 4-0 13-05-2017

“Kliep-e-kliep, kliep-e-kliep, kliep-e-kliep, kliep-e-kliep” , klonk het vanmorgen toen ik bij de club arriveerde. “Welke vogel is dat?” vroeg mijn zoontje, die zo omhoog keek en dat snerpend geluid had waargenomen. “Dat is een scholekster,” zei ik ( ondergetekende), die heeft waarschijnlijk er een nest zitten, daar bovenop de voetbalkantine. Die zal het wel niet zo leuk vinden, al dat volk op de vroege zaterdagmorgen. Misschien is hij wel de enige getuige van het ontvreemden van de zitmaaier en bladblazers etc., dacht ik bij mijn eigen.
Enfin, wanneer je de meiden onder de 11 leidt, behoor je tot de vroege vogels, zal ik maar zeggen. We stonden al klaar op veld 1. De tegenstander betrad iets later het kunstgrasveld.
Hun leider liep op mij af en we gaven elkaar een hand, een beetje mooi weer praat. Zo gaat dat dan. “Hebben jullie er jongens bij?” Merkte ik op. “Joa, er waren een paar meiden ziek”, zei hij in het plat Gronings. “8 tegen 8?” Opperde ik. Dat was geen probleem. Nietsvermoedend liep ik richting ons doel, waarop er een paar meiden zeiden: “Ja daag, ik ga echt niet tegen die jongens voetballen.” De vader van Leonie vroeg zich al af? Is dat de tegenstander wel? Dus liep ik weer terug, met diezelfde vraag. Wat bleek, het was Zeester uit Zoutkamp. De leider was nog niet helemaal wakker. Kan gebeuren toch? Toen heb ik hun maar naar veld 2 verwezen en even later kwam onze echte tegenstander ietwat verlaat opdraven.

Een paar wijzigingen in ons team; Joyce speelde vandaag ‘laatste vrouw’, omdat Vera nog herstellende was en Mila was geblesseerd. Die 2 waren dus afwezig. Daarvoor in plaats hadden we een nieuwe juveniel, daarover straks meer.
Het fluitsignaal klonk en de meiden waren los. Na 5 minuten was al te zien dat wij de betere partij waren. We speelden meer op hun helft. En mochten ze af en toe doorkomen, leidde dat totaal niet tot gevaar. Een fractie later lag de eerste er al in. Henny brak door aan de rechterkant en knalde de bal in de verre hoek. Een koud kunstje voor haar. 1-0.
Langzamerhand komt er al meer voetbal in bij deze meiden. Ik heb een paar mooie een-tweetjes gezien bv tussen Eline en Tessa. Wanneer Leonie de bal onderschept, wordt de bal keurig overgespeeld naar de linie daarvoor. Ymke gooit de strijd erin, wat enorm afschrikt bij de tegenstander. Danielle begint helemaal te bloeien. Vorige week tegen Hoogkerk was ze gewoon de beste van het veld. En ze begint ook al aardig te schieten. En niet in het wilde westen, maar gewoon naar een rood shirtdragende. Zo kreeg Nienke, voor het eerst met rood shirt de bal aangespeeld. Zij kapte de bal uit en draaide zo bij haar tegenstander weg, daarna passeerde ze nog een speelster. Als ik had gezeten, zat ik op het puntje van mijn stoel. Toen speelde ze de bal iets te ver voor haar uit. De keepster pakte de bal hierdoor.
Maar Nienke is fel en snel. Het is net zo’n havik, gefixeerd op haar prooi. En die prooi is in dit geval de bal. Ze ging er volop in, waarna ze de keepster van de tegenstander geblesseerd achterliet. Wanneer zij de bal in het vizier heeft, wil ze hem hebben. Een echte killersinstinct. Tja, als leider wordt je daar heel blij van.

Maar ja, wanneer er een havik in de buurt is, worden de andere vogeltjes stil.
En wat er toen gebeurde, hadden onze meiden nog niet meegemaakt. Hun leidster trok fel van leer en die was het niet eens met de scheidsrechter. Dat liep zo uit de hand, dat de wedstrijd werd gestaakt. Het feit is dat je op dat moment rustig moet blijven en gewoon tot 10 moet gaan tellen. Dat tot 10 tellen heeft pakweg 10 minuten geduurd en de wedstrijd werd weer hervat.
De sfeer werd weliswaar wat bedompt en er ontstond een smetje op deze mooie zaterdagmorgen. Maar we gingen gewoon door en het wachten was dan ook op de 2e goal.
Hennie maakte haar klaar voor een afstandschot. Alvorens pakte ik mijn notitieboekje en noteerde alvast ‘Bom’ ( afkorting van die Bomber) met het 2e turfstreepje daarachter, ´. De bal belandde gewoon droog in de kruising.
Ruststand 2-0
Na rust werd er nog even een teamfoto gemaakt van een heel bijzonder fotograaf. Sommige meiden dachten even; wat een rare vogel is dat?
De meiden hadden er nog steeds zin in en ze stonden alweer als eerste op het veld. Alhoewel het wel warmer werd, gingen ze op dezelfde voet door. Tweede helft was een kopie van de eerste helft. Danique had deze morgen een rustige morgen, ze had af en toe tijd om naar wat vogeltjes te kijken. Maar ze stond er toch maar weer en hoefde vandaag niet te vissen. Ymke wilde graag es een keer in de spits. Ik zei:”Op een voorwaarde. Wel scoren!”
Zo kwam ze plots in scoringspositie, maar ze was niet zelfzuchtig en speelde de bal naar Eline, alleen deze schoot jammer genoeg net naast. Nienke kreeg ook nog een paar kansen, maar het lukte haar net niet, dat had zo mooi geweest.
Wat de anderen niet lukte, lukte Henny wel en ze scoorde de 3-0 en later ook de 4-0.
Dat was dan ook de einduitslag.
Joyce speelde vandaag een uitstekende wedstrijd, voor de eerste keer als laatste vrouw deed ze het prima. Op het laatst kwamen ze zelfs met 3 meiden op haar af. Ze bleef kalm en wachtte geduldig af totdat dat speelstertje net iets te ver voor haar uitspeelde en Joyce zei: “Dank je wel, die is voor mij!” Ze stond vandaag telkens op de juiste plaats. Vervolgens dan ook de juiste pass geven.
Het eindsignaal klonk en de jonge scheids noteerde 4-0. Na de wedstrijd klopte ik hem nog op zijn rug en zei van: “Weer een leermoment erbij, Jonge!”

Nadat we tevreden het veld afliepen, keek ik nog eens schuin omhoog richting het dak van de voetbalkantine. Het viel mij op dat de scholekster was verdwenen. Ik hoorde overigens helemaal geen gefluit en gekwetter.
Zeker een havik in de buurt?

Leider W. Kuperus