Samenvatting
SJO STEO MO11-1 – Grijpskerk MO11-1 0-4
1 april
Ondergetekende was alweer in alle staten vanmorgen, toen hij zijn mobiel openklapte en het What’s app bericht las met de woorden Eline komt niet. “Wat”? Appte ik terug.
Dus vloog ik met een noodgang naar Mirjam met de mededeling dat we krap aan spelers zaten, ik liet zelfs de berichten aan haar zien. Want Ymke was een weekendje weg, Leonie was ziek. Dat betekende maar 7 spelertjes.
Vervolgens liep ik naar de parkeerplaats en ondertussen dacht ik, zou het een aprilgrap zijn?
Als eerste zag ik de vader van Eline staan met een smile van oor tot oor.
“Ok!” zei ik, “We vertrekken!”
Tijdens het mooi ritje in het Groninger landschap richting Stedum werd ik gebeld.
Het was Mirjam. Ze was al druk bezig geweest om oplossingen te zoeken en ze somde de ene optie naar de andere op. Ik dacht intussen: “Wat ben je ook een topmeid, maar ik liet haar nog even ratelen.”
Toen ik eindelijk aan de beurt was om te reageren, zei ik: “Mirjam, lieve schat, het is 1 april!!”
Het was even stil: “oohhh!”, klonk het enigszins opgelucht.
Het grapje duurde dus nog voort, wat op zich ook wel weer grappig was.
Alle gekheid op een stokje! Serious business nu! We moesten gewoon winnen om mee te doen in de competitie.
Onze tegenstander van vandaag stond onderaan en wij daar weer boven. Verlies zou heel zuur zijn, niet waar?
De wedstrijd was begonnen. Gedurende de match was het over en weer mogelijkheden, kleine kansen, eerlijk gezegd waren de kansen van hun kant gevaarlijker. Ze hadden toch wel snelle spitsen voorin lopen, maar Vera doorzag dat goed. Ze bleef goed achter de mandeksters Mila en Danielle staan. Er werd dus goed in de ruimte verdedigd. Hun leidster zei naar afloop: “We kwamen er een paar keer goed door, maar ja, jullie hebben ook wel een goede keepster”! Daarover later meer..
Het spelbeeld was zowel bij ons als bij hun hetzelfde, je kon er als het ware een spiegel in zetten.
Er lag veel ruimte tussen het middenveld en de verdediging bij hun, dat was bij ons niet anders.
Wij wisten er niet goed door te komen bij hun best wel sterk fysieke verdedigers. Zij deden dat iets beter, Danielle had best wel moeite met hun snelle spits en Mila had het wat rustiger aan de rechte kant.
Ruststand 0-0
Op weg naar de kleedkamer zei de trainer (Dirk) : “Vergeet de ballen niet!”
Dus ik weer terug om de ballen te halen plus nog wat rode trainingsjasjes die her en der lagen.
Dat gaf wellicht even de tijd om na te denken hoe we de tweede helft in moesten. Ik dacht bij mijn eigen het spelbeeld moet anders, die spiegel moet kapot.
We besloten om een tactische veldwissel te doen. Danielle ging naar rechts en Mila op links. Nu mocht Mila proberen om die snelle spits zo moeilijk mogelijk te maken. En Danielle kon zodoende even op adem komen.
Tegelijkertijd vonden we dat we hoger moesten voetballen, zo snel mogelijk druk zetten, vastzetten voorin, want ze moesten eigenlijk niet aan voetballen toe komen.
“Snappen jullie dat?” zeiden we. Het antwoord hierop was: “Ja hoor.”
Ze beginnen voetbaltaal al aardig te snappen, die meiden.
En of ze het begrepen hebben, want ze gingen hoger voetballen. Er werd flink druk gezet en de verdedigers sloten goed aan, dus dat gat was gedicht. En dan worden het wel leeuwinnen, kan ik je wel vertellen. Voorin loopt ook zo’n vretertje, Tessa heet ze. Wat een fel dingetje is dat. Ze maakte hun linkerverdediger wel heel erg moeilijk, deze moest noodgedwongen de bal terug op de keepster spelen, maar Tessa hield niet op. Zodoende stond ze oog in oog met hun keepster. Ze schoot en scoorde. Dat was je verdienste Tessa. Ze was er ook ontzettend blij mee. Iedereen trouwens , want hiermee brak ze de wedstrijd open. 0-1
De tweede goal kwam tot stand uit een hele mooie aanval. Tessa schoot de bal naar de terugzakkende Eline, toen werd de bal gekaatst naar Joyce. Deze zette Henny in stelling en het was een goal. Ze scoorde 0-2!
Hiermee hadden we de tegenstander bij de strot. Niet meer loslaten dus.
Henny is sowieso meedogenloos, want ze was weer op dreef. Ze doet me eigenlijk denken aan de vroegere Duitser spits Gert Müller, die scoorde vroeger bij Bayern aan de lopende band. Zijn bijnaam was “Der Bomber”. Henny is exact zo, in dit geval “Die Bomber.”
Ze maakte de 3e en de 4e nam ze ook voor haar rekening.
De tweede helft was voor ons, dat was een feit.
Joyce speelde vandaag evenwichtig, ze liet zich op het laatst ver terugzakken, want ze wilde niet dat hun gingen scoren, vertelde ze me na de wedstrijd.
Na de wedstrijd gaan de meiden altijd penalty’s schieten.
En dan is het de beurt aan onze topkeepster Danique.
De meegekomen ouders zeiden gekscherend bij elk doelpunt dat je doorlaat, moet je 5km lopend naar huis. Maar die vlieger ging niet op hoor. Want ze staat daar op die pot met haar imposante gestalte met een blik van kom maar op met die bal. Je wilt het geloven of niet, maar ze pakte elke bal. Daar was nooit een die de bal er vandaag in kreeg. Super gekeept Danique.
De penalty’s aan onze kant waren aardig scherper, allemaal keurig gemikt in de hoekjes. Vera die schoot de bal nota bene strak in de kruising. Heerlijk!
Plotseling was daar een enorme knal, de mensen daar in Stedum keken allen verschrikt op.
Weer een AARDBEVING!!! Schreeuwden ze. De ramen van de kantine trilden, dit was er eentje van 5,3 op de schaal van richter. Wat was er nu gaande? We hebben er een die kan duivels hard schieten. Ze nam de penalty en ze schoot de bal zo genadeloos hard in de goal. Dwars door de geluidsbarrière. Vandaar die knal. Ze was overigens vandaag ook pupil van de week.
Ze was vandaag meedogenloos.
Sie ist “Die Bomber!”
Leider W. Kuperus