Samenvatting

Het is dus toch mogelijk.. Dat je als coach vreselijk trots bent na een verloren wedstrijd. Want wat hebben de MD1 geweldig gevoetbald in de oefenwedstrijd tegen VVSV MC1. Natuurlijk, het leeftijdsverschil was merkbaar. De meiden uit Ulrum konden net even wat harder schieten. En ze waren vaak net even sneller dan onze meisjes. Met uitzondering van turBo van Bergen natuurlijk. Die rent ook meiden eruit die 2 of 3 jaar ouder zijn…En dat was in deze wedstrijd het geval. Om ons MD1 team eens echt weerstand te laten ervaren oefenden we vanavond eens tegen een MC1 elftal. Paar jaar ouder, groter, sterker. En een goed team bovendien! Koploper in hun competitie, en met een indrukwekkend doelsaldo rechtstreeks op het kampioenschap afstevenend. Een tegenstander van formaat, derhalve!

Onze meisjes hadden er dan ook hun handen aan vol. Achterin bikkelden Bo en Sanne er lustig op los. En dat was nodig ook, want Ulrum had een goede spits! Die wist, ondanks goed keeperswerk van Amarin, helaas toch een paar keer te scoren. Maar wij ook; twee keer zelfs! Het resulteerde uiteindelijk in een 2-4 uitslag. Een uitslag om heel erg trots op te zijn. Want over 1 ding leek het publiek langs de lijn het toch wel eens: voetballend waren onze meisjes toch minimaal gelijkwaardig aan Ulrum. De coach van VVSV had er dikke complimenten voor over. En sprak lovend over ons positiespel. ‘Er zit echt een idee achter, zoals jullie voetballen’. Mooi toch?!

Zo kwam er een einde aan een mooie voetbalavond. Een voetbalavond waarin we hernieuwd kennis mochten maken met tegenstand. En met verlies. Verbazingwekkend toch hoe makkelijk het is je verlies te nemen, als er zo’n prachtige pot tegen zo’n goede en sportieve tegenstander als VVSV aan vooraf is gegaan!

Frans van Bergen